Złociak

Nie miał rodziny i przyjaciół. Cały swój czas poświęcał na gromadzenie monet, którymi z nikim się nie dzielił. Miał ich tak dużo, że wysypywały się z jego domu.

Pewnego dnia krasnoludek poszedł na spacer do lasu. Po powrocie spostrzegł, że ktoś ukradł jego skarb. Krasnoludek bardzo się zdenerwował i zaczął szukać swoich pieniędzy. Poprosił o pomoc innych, ale ponieważ on nigdy nikomu nie pomagał, został sam.

Szukał dzień, tydzień, cały rok. Krasnoludek zrozumiał swój błąd. Wiedział, że sam nie zdoła odnaleźć pieniędzy i dlatego z tej bezradności się rozpłakał. Łzy spływały po jego włochatych policzkach, kapiąc na jagody, grzyby i inne leśne przysmaki. Aż nagle otworzył oczy i zobaczył, że jego łzy były tak prawdziwe i szczere, że zmieniły leśne owoce w złote monety. Krasnoludek bardzo się ucieszył i postanowił podzielić swoimi pieniędzmi z innymi. Dzięki swojej hojności otrzymał przydomek Złociak.

To była dla niego wielka nauczka. Zrozumiał, że aby być szczęśliwym trzeba dzielić się z innymi.

Tekst: Laura, lat 7.